அமெரிக்காவுக்குச் சவால் விடுதல்

(2)

நிறையப் பேர் நினைக்கினம், பேச்செண்டிறது ஒரு மைக் கிடைச்சோண்ண நிகழ்ற எண்டு. இங்ஙனேக்க சொற்பொழிவுகள் வெகு அபூர்வம்தான் என்றாலும் அப்பேர்ப்பட்ட அவஸ்தைகள அனுபவிச்சதுண்டு (ரொறன்ரோ வரும்போது நிச்சயமாக அனுபவிக்காமல் போனதில்லை). நீட்டி முழக்கி அப்பா, அப்பப்பா, சுரத்தே இல்லாமல் எப்படித்தான் பேசுகிறார்களோ.
முதுகு நோவு, தலையிடி, கால் விறைப்பு, பைத்தியம் பிடிக்கிறதிற்கு முதல் படி என்று இடையில எழுந்து போகிற வெளிப்படைத்தன்மை இல்லாததால் (அவர்கள் மனம் நோகுமாம்) நிறையவே சிரமம்தான்.

பேச்சு ஒரு மைக்குக்கு முன்னால நிகழ்ற விபத்து எண்டிறத ரொறன்ரோச் சூழல்ல தொடர்ந்து நிரூபிச்சு வாறவர் திரு. சாமி அப்பாத்துரை. அப்படியே சாஷ்டாங்கமா அவர்முன் விழத் தயார், ஒரே ஒரு சொற்-பொழிவு, போதும், சென்ம சாபல்யம் அடைய, அவரை விஞ்ச யாரும் இல்லை! சற்றே மிகையோ தெரியாது. ஆனால் திரு. துருவசங்கரி அவர்களின் என் மொழியின் கதை என்ற நூலுக்கான விமர்சனக் கூட்டத்தில் நூலைத் தவிர மிச்ச எல்லாவிடயங்களையும் பேசினாரே, ஐயோ, என்ர குரவாயூரப்பா, அதுவரை நான் பார்த்தேயில்லை இப்படியொரு அ! கோரத்தை! அவர் நு}லின் துறை சார்ந்தவராக (மொழித்துறை) இல்லாதிருக்கலாம், ஆனால் அவரது வாயில் சரஸ்வதி நிரந்தரமாக குடிகொண்டுவிட்டாள், சொற்கள் அவர் வாயில் களிநடனம் புரிவதென்ன, அல்லது அவர் சொற்கள் ஆலே களிநடனம் புரிவதென்ன, கடவுளே தொடர்ந்து பல நிமிடங்கள் மூச்சுவிடாமல் பேசினால் (அந்த நேரத்தையும் ஏன் விட வேண்டுமாம்) ஒன்றுமே ஆகாதா! எவ்வளவு மணிநேரம், ‘விசயத்துக்காகக்’ காத்திருப்பது? விசயம் -அது- வருமா வராதா?
போதாக்குறைக்கு ஒரே சொல்லை அவர் விதம்விதமானய் சொன்ன அழகிருக்கே, ஐயகோ ஐயகோ, ‘நிட்சயமா சொல்லுவேன், நிட்சயமாக, நிச்சயமாய, நிட்-சயமாக...” அம்மா! அவ்வளவுதான் எழுந்து ஓடி வந்துவிட்டோம். (அந்தக் கடுப்பில எழுதினதுதான் முதல் வரிகள்). தன்பாட்டில், அவர் எதையாவது சொல்லட்டும், ஆனால் மைக் முன் வேண்டாமே! பலருக்கு இந்த அவை நாகரீகம் இருப்பதாய்த் தெரியவில்லை.

மிகச் சின்னவயசில பெட்டையிட தகப்பனார் மரக் கதிரையின் கரைப் படிகள் இரண்டிலும் பெட்டை சக புத்திரரை இருத்திவைத்து, எத்தகைய போராட்டக் கவிதைகளாக இருந்தாலும், கையைக் காலை உயர்த்தி அழிச்சாட்டியம் பண்ணாமல் (அப்படி அவர் செய்திருந்தால் அப்பருக்கு ஏதோ வருத்தம் என்று பெட்டையும் பெட்டை சக புத்திரரும் அயர்த்துப்போயிருப்பார்கள், செய்வதறியாமல்!), கவிதைகள் சொன்ன விதம், இதமாக இருந்தது. அதனால் மட்டுமே அந்தக் கவிதைகளை இன்றும்கூட மறக்க முடியவில்லை என்று தோன்றுகிறது.

அந்த பழக்கம் பின்னர் இங்கு வானொலிகளில் வருகிற நபர்கள் குரல் உயர்த்தி முழங்கி, ‘ஒரு மாதிரி’ கவிதைகள் சொல்லுகையில் நமட்டுச் சிரிப்புடன் அதை ரசிக்கவிடாதிருந்திருக்கின்றது.

பேச்சு ஒரு வசீகரமான விசயம், மொழியை தமது இசைப்பில் வளைத்து, அதூடாக கேட்போரை வசீகரித்தல் அத்தனை எளிதல்ல. தனியே கத்துதலும் குரல் உயர்த்துதலும் அல்ல பேச்சு. உண்மையான பேச்சாளிகள் ஒரு வசீகரம்.
எந்த ஊடகங்களிலோ மேடையிலோ, யாரேனும், தமிழ் தமிழ் என்று கத்தினால் அவள் கொட்டாவி விட்டுட்டு நித்திரைக்குத்தான் போவாள். மாறா, உணர்ச்சிகரமாக அதையே ‘தமிழுக்கு உயிரென்று பேர்’ என்றால் ஆள் காலி. (இப்படி எல்லாருக்கும் தோதா ‘பிரச்சாரம்’ நடந்தெண்டுதானே இருக்கு.)
ஒவ்வொருத்தருக்கும் ஒவ்வொரு சென்சிற்றிவ் ஆன விசயங்கள் இருக்கும். அத மோந்துபிடிக்கிறவர்கள் சிறந்த பேச்சாளிகளா இருப்பார்கள். இப்படி என்னைக் கவர்ந்த ஒராளப் பற்றித்தான் எழுதப் போறன்: அந்தக் காலத்தில பெட்டையிட பெரியப்பா காறன் ஒருத்தர் துபாயில இருந்து வந்திருந்தார். அவர் அங்கிருந்து உடுப்புகள், வீடியோக்கள், தமிழ் சினிமாக்கள், இசை நிகழ்ச்சிகள், கார்ட்டூன்கள், சென்ற்ருப் போத்தில்கள் -அதுவும் சின்னச் சின்ன குப்பிகளில்- எதச் சொல்வது எத விடுவது? அந்த றேஞ்சில நிறைய சாமான்கள் கொணர்ந்திருந்தார்.
அதில ஒன்று ஒரு பென். அத அண்ணாக்காரங்கள் இரண்டுபேரும் பாக்க விடுகினம் இல்ல. அதென்னெண்டா அந்தப் பென்ன நிமித்தி வச்சிருக்கேக்க ஒரு பெரிய பெட்டை ஒருத்தி நீச்சல் உடை போட்டென்று அதுக்குள்ள நிக்கிறா, அவையள் அந்தப் பென்ன கீழ சரிச்சா அந்தச் உடையும் கொஞ்சம் கொஞ்சமா மேல மேல போய் கடைசியில ஒண்டாக் காணமப் போயிருது. இத காட்டினா சின்னப் பெட்டை (நான்தான்) கெட்டிருவாளாம். அண்ணைமார் கூத்தில வெறுத்துப்போய் எப்பிடியோ அந்தக் கண்ணறாவியைக் கண்டபடியாத்தான் இப்பிடி இண்டைக்கு விலாவாரியா எழுத முடிஞ்சுது. (இத யோசிச்சானுகளா அவன்கள்) இல்லாட்டி அதொரு பெரிய மர்மமா என்ர வாழ்க்கையில கிடந்திருக்கும். நல்லதாப் போச்சு.

விசயத்துக்கு வாறன், அப்படி அந்த பெரியப்பாக் காறன் கொண்டந்த சாமான்களுக்குள்ள தமிழ்நாட்டுத் தலைவர்களோட ஈழப்போராட்ட ஆதரவு மேடைப் பேச்சு ஒலிநாடாக்களும் அடக்கம். அப்ப கொழும்பில இதுவள எல்லாம் காணுறது பெரிய விசயம் (இப்பவும் அப்பிடி இப்பிடித்தானே?). புலிப்படம் போட்ட கலண்டர வச்சிருக்கவே என்ர சித்தப்பாக்காரன் ஒருத்தர் பயங்கரமாய் பயப்பிட்டவர் (பிறகு அத ரகசியமா கிழிஞ்செறிஞ்சாச்சு).

இப்பப்போல இந்த சக்தி hPவி இத்தியாதிகள் வர இல்ல.
அப்பிடி ஒரு பின்னணியில, சனி ஞாயிறுகள்ல ரூபவாஹினி மனசுவச்சுப் போடுற தமிழ் நிகழ்ச்சியளான -பொன்மாலைப்பொழுது, முத்துச் சரம்- போன்றனவையைப் பாத்தெண்டு போன அமைதியான வாழ்க்கை ஓட்டத்தில, ஒருநாள், பெட்டை பட அறைக்குள்ள இருந்து தானும் தன் பாடுமா புத்தகம் படிச்செண்டு இருந்தவள். அப்பத்தான் அது அவள்ட காதில விழுது. மெய்சிலிர்ந்து திக்குமுக்காடிப்போய் குந்தியண்டு இருந்தாள். அந்தக் குரல் பெலத்தண்டே இருந்துது: ‘எமது பெண்களை அங்கே கற்பழித்தபோது, நாங்கள் என்ன செய்தோம்~ ‘அங்கே எமது பெண்களை அவர்கள் கற்பழிக்கிறார்கள்~ ‘தமிழர்களே நீங்கள் என்ன செய்கிறீர்கள்’ அப்பா! பெட்டைக்கு அசைய முடியேல்ல. உணர்ச்சியெண்டா அப்பிடி ஒரு உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பு... இல்லப் பிளம்பு! . இல்ல வேற ஏதாவது... என்ன உணர்ச்சியடாப்பா அது! பெட்டை அந்தக் கொழும்பு பக்கத்தில அப்பிடி எல்லாம் பேச்சுக்கள அவள்ட மொழியில கேட்டதே கிடையாது. அறவே இல்லை. கிராமத்தில இருந்து வந்து இரண்டு வரிசமோ என்னமோ ஆகிக்கொண்டு கிடக்கு அப்ப.
எனக்கு விதிர்விதிர்த்து(!)ப்போச்சு. யார் பேசிறது? ஏன் எங்கட பெண்கள ‘கற்பழிக்கினம்’?
பேசினது வைக்கோ எண்டு அண்ணன் சொன்னான். யாரா இருந்தா என்ன? பெட்டைக்கு சுரத்தை வந்திற்றுது. இல்லாட்டில் கொழும்பில பராக்குப் பாத்தெண்டு திரிஞ்சுகொண்டிருந்த நான், சும்மா கிடந்த தமிழர்கள -பகலிலும்கூட- ''எழுப்ப” வெளிக்கிட்டிருப்பனா? ஆம். வீறுகொண்டெழுந்த நான் அண்டைக்கே மறத் தமிழன்களுக்கு காலம் காலமா அவங்களுக்கேயுரிய கடமையை உணர்த்த ஒரு கவிதை (அப்படித்தான் நினைத்தேன்) எழுதினன். சுப்பர்க் கவிதை (இதுகளில எல்லாம் தன்னடக்கம் கூடாது).
‘தமிழா! எழுந்திரு.”
“உன்னினப் பெண்கள் - அங்கே
கற்பழிக்கப் படுகையில்
நீ தூங்கிக்கொண்டிருக்கிறாயே,
தமிழா எழுந்திரு’
இப்பிடிப் போன அந்தக் கவிதை(!) உச்சம் பெற்றது ஒரு காவிய ஒப்பீட்டில்தான்! உபயம்: மகாபாரதம்! அப்ப ரூபவாஹினியில் இரவு 9 மணிக்கோ என்னவே மகாபாரதம் போனது. தினமுரசு அதன் மொழிபெயர்ப்பை ஞாயிற்றுக்கிழமைக்கு முன்னமே பேப்பரில போட்டிரும். சின்னன்கள் எல்லாம் அதப் பாத்திட்டு றெடியா இருக்குங்கள். திரையில அவையள் வாயசைச்சா இவையளுக்குத் தெரியும் கிருஷ்ணர் என்ன சொல்றார், தர்மர் என்ன சொல்றார், என்ன நடக்கது, என்ன கதைக்கினம் எண்டு. இதோட இன்னொரு குசும்பென்னெண்டா எதாவது சந்தேகம் எண்டா பெட்டையிட்டத்தான் கேப்பினை (பெட்டைக்கு முழுதும் பாடமா இருக்கும் ஆக்கும்). ஆகா. ஞானம், ஞானம். புராணத்தில் நிபுணியாகிவிட்டவளாய், அந்த ஆகர்ஸத்தில முத்தாய்ப்பாய்ப் பெட்டை எழுதினாள் ஒரு வரி, அசத்தலா.
அது:
‘அன்று துச்சாதனன் திரௌபதியின் சேலையை உரிய
மானம் காத்தான் கிருஷ்ணன்
உங்கள் இனப் பெண்கள் மானம் காக்க
தமிழனே எழுந்திரு’
எண்டு.
அண்டைக்கு இவள் இரவிலதான் என்றில்லாமல், பகல்களிலும் அவங்களை எழுப்போ எழுப்பெண்டு எழுப்பியும் அவங்கள் எழும்பேல்ல. வெறுத்துப்போன இவள் அந்த கெசற்ற அண்ணா போடேக்குள்ள எல்லாம் கண்ணீர் மல்கிக்கொண்டு துயரத்துடன் திரிந்தாள்.

அப்படி ஒரு வசீகரம் மிக்க பேச்சைப் பிறகு பெட்டை ஒருக்காலும் கேக்கேல்ல. அல்லது பின்னாளில் அப்படியொரு மயிர்க்கால்கள் புடைக்கும் வீறுகொண்டு எழும் உணர்வற்றுப் போய்விட்டது. எங்கையோ வேற தூரத்துக்கு வந்தாப்பிறகும், ரத்தம் சதை கொண்ட அவளைப்போன்ற பெட்டையளும் பெடியளும் சிதறி மடிவதை ‘நெருப்பாகி காற்றாகி” என்று கவிதை பாட முடியவில்லை. வெறுமனே கத்துகிற மனிதர்களோடு இணங்கவும் முடியவில்லை. அங்கையும் இல்லாம இங்கையும் இல்லாம, ஒத்தோடவும் ஏலாம, இறுதியில, பெட்டையோட கதை சோகக் கதையாப் போயிற்று.