இரண்டு தலைமுறைகள் - மரபும் எதிர்ப்பிசையும்

நான் இப்போது இருக்கிற வீட்டுப் பையன்கள் பதின்ம பருவத்தினர். முறையே 16, 17 வயதுகள். பதினெட்டிற்குப்பின் “அனுமதிக்கப்படுகிற” –கார், டிஸ்கோ, தோடு –மூக்குத்தி – பச்சை குத்துதல்- போன்ற விடயங்கள் எல்லாம் இவர்கள்முன் எதிர்பார்ப்புடன் மண்டியிட்டுள்ளன.

இவர்களது கீழ விழுகிற தொளதொள காற்சட்டையை விமர்சித்துப் போகாத உறவினர்கள் இல்லை. உறவினர் கூடும் இடங்களில் அது (இவர்கள்!) பேர்போன நகைச்சுவை! ‘என்ன இடுப்பில காச்சட்டை நிக்குதில்ல’ ‘எங்களுக்கேனடா உன்ர குண்டியைக் காட்டுற’. தகப்பனாரின் இந்த கதைகளால் வெறுத்துப்போயும், ‘அவருக்கு நாங்க எண்டா ஒரு நக்கல்‘ முணுமுணுத்தும், தங்களைப் புரிந்துகொள்ளாத பெரியவர்களைக் குற்றஞ் சாட்டுவார்கள்; முரண்டு பிடிப்பார்கள். ‘நாங்கள் தமிழர்களடா’ ‘ஏன்டா கறுப்பனப் போல உடுப்புப் போடுறியள்’ ‘கயானாக் காரன்களாடா நீங்க’ ‘அவங்கட பாட்டுக்கள், உடுப்புக்கள ஏன்டா கொப்பி பண்ணிறிங்கள்’ ‘உங்களுக்கெண்டு ஒரு சுய அடையாளம் இல்லையா’ “அவங்கட பாட்டுகளக் கேட்டுட்டு அவங்கள மாதிரி தூஸணங்கள்ல கதைச்செண்டு... சா!’
கூடவே அவர்களது வாயில் நுழையாத ல்,ழ் வேறுபாடுகளை நக்கல்அடித்துச் சுட்டிக் காட்டுதல் ‘தமில் இல்லையடா தமிழ். இள்ள் சொல்லுபாப்பம்’ வகை தகப்பனாரின் தினப்படி ரோதனை தாங்காமலோ என்னவோ, பள்ளி முடிந்து வந்ததும் வராததுமாய், வந்து “எனது” அறையில் அடைந்துகொண்டு, ‘எனது’ கணணியில் “தமது” பாடல்களைப் போட்டுவிட்டு, அறையிலுள்ள கதிரையில் அமர்ந்து, குஷாலாய்க் கட்டில் மீது கால்களை போட்டுக்கொண்டு, தலையை ஆட்டி ஆட்டி பாடல்களை இரசித்தபடி தம் பள்ளி வேலைகளில் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருப்பார்கள். வெளியிலிருந்து வருகிற, பெருஞ் சத்தத்துள் படிக்கிற பழக்கமே இல்லாத எனக்கு, தொடக்கத்தில் இது பெருங் கரைச்சலாய் இருந்தது.

பிறகு கணணியில் வேலைகளிடையே, அவர்களின், அப் பாடல்களின் வரிகள் பிடிபட்டும், படாமலும் - சிறிதுசிறிதாய் அவ் எதிர்ப்பிசையிலிருந்த கோபம் பிடிபடத் தொடங்கிற்று. இவனுகளுக்குத் தெரியாமல் அப்பாடலின் முழு வரிகளையும் இணையத்தில் தேடிப் பிடிக்க முயன்று கொண்டிருந்தேன் - தற்செயலாய் அக் காட்சியைக் கண்ட அவன்களில் மூத்தவனுக்கு பேய்க் குஷி. நான் பயந்தபடியே, அவனுக்கு நேரங்கிடைக்கும்போதெல்லாம் அப் பாடகன்களின் புகழ் பாடி, அதே பாட்டை பாடிக் காட்டி, அவன் குடும்ப வரலாறு சொல்லி, பாடலின் வரிகளிலுள்ள கறுப்பர் பேச்சுவழக்கு சொல்லுகளை விளங்கோ விளங்கோ என விளங்கப்படுத்தி என்னைக் ‘குஷி’ப் படுத்துவதாய் எண்ணிப் பாடாய்ப் படுத்தத் தொடங்கிவிட்டான்.

இவர்களது வீட்டுக்கு நான் வந்தபோது இவர்கள் 14, 15 வயதுப் பிள்ளைகளாக இருந்தார்கள். மூத்தவனுக்கு பிறந்தநாள் என்றதும் The Black Eyed Peas இன் Elephunk என்ற ஒலிநாடாவை அவனுக்காய்க் கொணர்ந்திருந்தேன். அதிலிருந்த ஒரே ஒரு பாடல் Where is Love.. என்று, கேட்டிருந்தேன், பிடித்திருந்தது. அப்போது இவர்கள் எமனெம் (Eminem) என்கிற வெள்ளை றாப்பர் (rapper) இன் விசிறிகளாக இருந்தார்கள். பின், ‘எமனெம் ஒரு வியாபார பாடகன்’ என்றெல்லாம் அடையாளங்கண்டதுடன், அவனது ‘தடாலடிக் கருத்தெல்லாம் ஒரு வியாபார உத்தி’ (முன்பொருமுறை சாருநிவேதா தன்னை ஒரு நண்பர் எமனெத்துடன் ஒப்பிட்டதாக பூரித்துப்போய் எழுதியிருந்தார்) என்றெல்லாம் சொல்லுகிறார்கள். அவர்களைச் சதாய்க்க உங்களுக்கு அப்போது பிடித்ததே என்றால் ‘அதையெல்லாம் ஞாபகப்படுத்தாதே’ என கூட்டணிமாறிய அரசியல்வாதிகள் போல கொள்கை பேசிறார்கள்!
அன்றிலிருந்து இன்று பார்க்கிறபோது அவர்களது இசைத் தேர்வு –Tupac- போன்ற கறுப்பர்களதாய் வித்தியாசமானதாக இருப்பது சுவாரசியமாவும் மகழ்ச்சியாவும் இருக்கிறது. இந்த வயதுப் பிள்ளைகள் எல்லோரும் இத்தகைய தேர்வைச் செய்வதென்று இல்லை (இவர்கள் செய்தாலும் இதில் ஒரு அடிப்படையான பிரச்சினை இருக்கிறது, அதைப் பிறகு எழுதுகிறேன்). அதுபோய் இதுபொய், இப்ப கொஞ்சக் காலம் The Immortal Technique (இறவா நுட்பம்!) காய்ச்சலால் பீடிக்கப்பட்டுள்ளார்கள்.



இவர்களைப்போலவே, கறுப்பர்களது விசிறிகள்தான் அதிகமான பதின்மக்காரர்கள். ஏற்றாற்போல விளையாட்டு, இசையுலகம் இவற்றில் அதிகம் கறுப்பர்களது ஆதிக்கம்தான். BET (Black Entertainment Television) பார்க்காத உயர் பாடசாலை மாணவர் மிகக் குறைவு. உயர்பாடசாலையின் (தரம் 9 – 12 வரை) ஆரம்பங்களில் அது ஒரு மோஸ்தர். போன சில கிழமைகளிலேயே BET போன்றவ பற்றியதே பொதுஉரையாடல்களில் வரவேண்டியதான peer pressure சேர, அவர்களது பாடல்களைக் கேட்பது, அதில் வருகிற பிரபலங்களின் ஆடை அணிகலன்களை அணிவது... பெரிய வெள்ளிக் கழுத்துச்சங்கிலி, மோதிரம், brand name சப்பாத்து (அந்தப் பிரபலங்களுக்கு அந்த சப்பாத்து நிறுவனங்கள் ஏராளம் பணம் இறைத்திருக்கும் என்பது சொல்லவா வேணும்!) இன்ன பிற சந்தையில் தயாரா இருக்க, 50 இலிருந்து 100, 150 என அதற்குமேலவும் விலையில் பிள்ளைகள் பெற்றோர்களை நச்சரிப்பார்கள். இது இன்றைக்கு பொதுவாக எவ்விடமும் யதார்த்தமாயிருக்கும்.

எனக்கு இந்தக் குழந்தைகள் இந்த தொலைக்காட்சி ஊடகங்களில் தகவமைக்கிறவை தொடர்பாக நிறைய விமர்சனங்கள் இருந்தாலும், ஒருபோதும் தம் பிள்ளைகளை நெருங்கி, அவர்கள் பக்கத்தை உணரச் சிறிதும் தலைப்படாமல், தனியே, இந்த உடைகள் பற்றிய குற்றஞ்சாட்டலை, ஓயாத ரோதனைகளை; ‘எம்மிடம் மட்டுமே உயரிய பண்புகள் இருக்கின்றன’ என்கிற பெரியவர்களது அடாவடித்தனமாகவே நானும் உணர்கிறேன். அவை, மேலும் மேலும் இவர்களிடமிருந்து அத் தலைமுறை அந்நியமாதலையே செய்யும்.

மற்றப்படி, அபாரமான இணைவு (ஒத்திசைவு) கறுப்பர்களுடன் தமிழ் இளைஞர்களுக்கு சாத்தியப்பட்டிகிறது. ஒன்று மிகப் பிரதானமானது: நிறம் ("நாங்க ‘கறுப்போ?!’ இல்ல, பொதுநிறம்/வெள்ளை" எண்டெல்லாம் சொல்லிக் கொண்டாலும்!). அவர்களது எதிர்ப்புணர்வும் திடமும் வளரும் இளைஞர்களுக்கு மிக வசீகரமானவை, தம்முடன் அடையாளங்காணக்கூடியவை.

இந்த தலைமுறையினரை அணுகிறபோது, நாங்கள் வைத்திருக்கிற மதிப்பீடுகள், ஒழுங்குகளை தள்ளித்தான் வைக்கவேண்டும். சத்தத்துக்குள் படிப்பது எனக்கு சரிவராது. இவர்களும் அப்படிப் படிக்கிறபோது, மண்டைக்குள் ஒன்றும் ஏறாது என்று உறுதியாய் நம்புகிறேன். ஆனால் நல்லாவே ஏறுதே! Multi tasking generation. ‘காது பழுதாப்போகும்’ எண்டு எதிர்மறையாத்தான் பாக்கோணுமெண்டில்ல. பாட்டுக்கேட்டபடி, அதன் ஒவ்வொரு வரியையும் உள்வாங்கியபடி, பாடத்தையும் உள்வாங்க முடிகிறது அவர்களால்.

எனக்க இவர்கள் ‘தமிழர்கள்’ என்கிற தம் அடையாளத்தை, தமிழ் சினிமா பார்த்து நிரூபிக்க வேண்டுமாய் இல்லை. பெண்களை, முதியவர்களை, பிற இனத்தவரை மதிப்பது என்பது உடைகளைவிடவும் பிரதானமானது. இவர்கள் இன்னொரு இனத்திடமிருந்து பெறுகிற ஏராளமான விடயங்களை எழுதுவதற்காகவே இவர்கள் பற்றிய இந்த அறிமுகம்; இவர்களுாடாக அறிமுகமான எதிர்ப்பிசை பற்றி இனி எழுதுவதாய் உள்ளேன்.

தமிழில் ஏன் எதிர்ப்பிசை இல்லை? சினிமாப்பாடல்களின் சாயல்களை கொண்டிருக்கிற புரட்சிகர, விடுதலைப்பாடல்கள் தவிர, தனித்தன்மையுடன், எதிர்ப்பிசை ஏன் வீறுகொண்டெழவில்லை? அதற்குரிய சந்தை இல்லாததாலா? அதனால் மட்டுமுந்தானா? என்.டி.ராஜ்குமாரின் கவிதைகள்தான் சமகாலத் தமிழில் எனக்குத் தெரிந்த ஒரே எதிர்ப்பிசை. அவர் அதை இசைவடிவிலேயே (நேரடியாய்) வழங்குவாரென படித்திருக்கிறேன்; எனக்கு கவிதைகள்தான் படிக்கக் கிடைத்தன.